sábado, 10 de marzo de 2007

Deja que pasemos, sin miedo.



No voy a borrar tres años de mi vida. Así que pienso que también se merecen un huequecito en este lugar. Y si hay algo representativo de esa época, de esos tres años, es esta canción escuchada en el equipo de un coche rojo. Sol, ventanilla bajada y "Lucha de Gigantes" sonando a volumen treinta y mucho. ¿Transmite positivismo? No lo sabría decir.

En
un
mundo
descomunal
siento
mi
fragilidad


Pertenece a la BSO de "Amores perros". Nunca mejor dicho.

8 comentarios:

Anónimo dijo...

...................................
.."Dime que es mentira todo.........
......Un sueño tonto y no mas......
....Me da miedo la enormidad.......
..........Donde nadie oye mi voz"..
............................No te
preocupes.... yo,aunque probablemente no te lo parezca, te escucho..........................
...Ayssss ; *******

Laura dijo...

Que medo me da cando os teus comentarios non son alegres...
Non borres nunca nada da túa vida.
Un bico.
P.D. Que bello está o pobre Antonio.

Anónimo dijo...

jo,neniña...cando te pos melancolica...
os amores reñidos disque son os máis qeridos, pero tamén din que todo o que empeza acaba, asiq...

Anónimo dijo...

posssss nu sé que decirte..jeje.
xa sabes o de que un clavo saca outro clavo, e xa sabes tamén a que me refiro, asiq...
a buscarte un novo novio co síndrome do decibelio!

Chicapotingues dijo...

Gracias a todas bobas. No se, me apetecía dedicarlo a esos tres años. Creo que a pesar de todo, se lo merecían. Y a seguir para adelante.

Marcos Sanluis dijo...

Eso, a seguir p'alante. Por cierto, la canción es de 1980. La escribió Antonio Vega cuando estaba en Nacha Pop. Apareció publicada por primera vez, si no me equivoco, en el disco El momento, de ese año. Quizá en aquella época pasó algo desapercibida, eclipsada seguramente por La chica de ayer. Pero Lucha de Gigantes ha ganado con el tiempo. A falta de que Antonio Vega lo aclare, la canción se presta a muchas interpretaciones. No creo que sea, en todo caso, positivismo. Más bien un miedo interno que todos alguna vez hemos sentido. Es una de mis canciones preferidas de Antonio Vega.

Chicapotingues dijo...

Gracias por tus conocimientos Marcos jeje.... Reconozco que soy un poco inculta musicalmente en relación a grupos españoles. Aunque yo me refería a si transmitía positivismo el momento vivido por mi, o si por el contrario, era un recuerdo melancólico... Lo de "transmitir positivismo" es algo que siento con alguna que otra canción: "aysss me encanta esta canción!! Transmite positivismo!!" Esa es mi frase

Marcos Sanluis dijo...

Supongo que hay que quedarse con lo bueno de lo vivido. Y valorar lo que dice la frase que hoy cierra tu blog.