martes, 13 de marzo de 2007

Ya está bien de tanto yo, yo, yo. Hoy va por “ellos”. Por esas personitas que he conocido en primero de carrera y que desde aquel primer día (aunque hubo alguna que se ausentó y otro que se añadió a la piña después…), cuando estábamos todos perdidos, nos hemos acompañado (aunque uno de ellos esté en la distancia). Dejémonos de anonimatos. Esta entrada se merece nombres, pelos y señales jeje.


La foto, en el Orense, ese bar tan mítico de Santiago al que no solemos ir… (no neguemos lo que es obvio). El día, la primera cena a la que asistíamos todos juntos (incluso se podía decir que era la primera…). Y el momento, como bien decían, era “estamos todos los que somos y somos todos los que estamos”. Por orden de aparición, como en las películas:
Ro, Chío, Petunia (la primera, arriba a la izquierda, mirando hacia la foto jeje). Ella es, en fins, es Rocío. Siempre alegre, siempre positiva con la vida en general y con filosofía de “mi primo ten 32 anos e aínda está acabando a carreira. Hai que disfrutar e non amargarse cos estudios”. Lo más significativo de ella, pues sus empezar con conversaciones del tipo: “la camarera se llama Virginia” a… “eu xa a vexo cos conos nas tetas en plan Madona cantando “Like a Virgen”…”. Otra de las apreciaciones de Ro que merece ser apuntada es la de “unha cousa é saír do armario e outra é facer vento coas portas!!”. Qué más decir de Ro: pues que es mi gemela de lunar del sobaquillo, que tenemos una sincronización increíble que nos hace empezar justo al mismo tiempo sin haberlo ensayado previamente ni ponernos de acuerdo a cantar “Somos los conguitos piririri”. Y por supuesto, que es mi lamedora oficial: barriga, escote, pierna, lengua… ¿Qué será lo siguiente?. Guapísima y con un cuerpazo y unos ojazos increíbles. Un solazo.
Sil, Nena, Churra (arriba a mi izquierda). Silvia, tan dulce y cariñosa. Esa adicta al espidifen que siempre intenta animarte cuando estás triste. Mi compañera de picos borracheros y de manías que nos hacen mirar ochocientas veces si dejamos las llaves en la puerta o el gas apagado. Con esos rautos discotequeros hacia los tíos de “como me toques pártoche a cara” que la hacen, por unos segundos, una mujer maaaaala. Pero en el fondo y en la superficie es un cacho de pan, de pan casero, de este que está de rico que te cagas jajaja. La que nunca quiere ir a ordenadores porque siempre quiere quedarse en la cafetería hablando. Ella aboga por la comunicación y, como yo, por las latadas en Suso`s Cafetery. Poooooooosssss ella es así (espero que lo pilles!). Solo nos queda, para que sea un poco más perfecta, que aprenda a bailar guarro jajaja y que le guste el Reggeaton. Ah! Y su madre que hace una carne asada casi casi como la de la mía. “Dame a impresión de que non me sei nada…”. Yo de ella, creo que lo se todo. Y nada tiene desperdicio.
Lau, Penquiña, Dinquechove… (abajo, izquierda) Boh, como los cantantes y actores famosos ella no necesita presentación… Laura es la de “quédome o fin de semana a estudiar…” Y al final se pasa las horas viendo películas y pensando y justo la noche del examen se decide a chapar. Si Rocío es la de los apuntes, ella es la de las frases: “somos o meeeellorrr”, “se vamos a Italia, vamos en plan hippie. Dúas braghiñas, volta e volta”, “hai que darlle un tiro na nuca”, “a verdade é que non sei porque o fixen…”, “é juapecho/a” o “é feo como para pegarlle patadas na cara”. También tiene una gran facilidad para introducir expresiones relacionadas con amputación o “arrancamiento” de miembros del cuerpo para designar que algo no le agrada… En fins, una enamorada del licor café y de mi padre. Y como ya dije, la que aparenta ser lesbiana conmigo cuando vamos al cine. Ese momento…: palomitas, chupa y “por favor desconecten los móviles”, no va a ser lo mismo para el año, cuando esté por Sevilla, donde la lluvia es una maravilla.
Vane, Lerda… (abajo, derecha). Mi compañera de nidito de amor. Con ella hay que tener muchos MIV (momentos ignoremos a Vane) pero realmente, creo que no existe nadie tan “rico” en cuanto a matices psicológicos. Ya lo dicen sus tests Rooschard, Árbol de la Vida…etc… Es un objeto de estudio. Pero siempre para bien. Porque aunque siempre diga que no cae bien, o que nadie le puede coger cariño porque es una piedra de cantería (evolucionó de piedra pómez a ese otro tipo de material), realmente, se le coge. Y mucho. Llevo viviendo dos años con ella y nunca hemos discutido, nunca. Quizás si que nos crispamos alguna vez la una con la otra por estupideces que tenemos (véase cuando a ella se le da por hacer ejercicios extraños a horas impropias o cuando a mi se me da por decir que los pantalones pitillo ajustados hacen más culo, cuando lo que hacen, según ella, es encogerlo…). Pero nada grave. Nuestras teorías de sofá, nuestros estudios para levantar España mirando la máquina de preservativos… Vamos, que si a alguien le tiene que caer mal alguien esa es Vane a otra persona.
Y por último, ese mismo día, alguien sacó la foto, alguien que también formaba parte del “estamos todos los que somos y somos todos los que estamos” y que este año está en otros parajes. Anxiño. Le dedico una foto aparte.

Hay mucho que decir de él también. Realmente son personas muy completas todas y daría para hablar durante páginas y páginas. Anxo es el hombre “visto y no visto”. Omnipresente: ahora está, ahora no está. Un culo inquieto vaya. Que te cuenta las cosas con todos sus detalles (no comentemos nada más al respecto…). Un cabra loca con un corazón muy muy grande. Culto, tremendamente culto: lee todo tipo de libros y le encanta saber más, conocer e interesarse por lo que le rodea. Sabe nombres de escritores o artistas que a un 60 por ciento (por no decir más) de la población se les escapa. Es verdad. Y es un coquín… Con mundo interior. Sabes que te echamos un montón de menos y que aunque hemos tenido nuestros más y nuestros menos… cuando un profesor pregunta: “Alguien de Ourense?”. Todas nos miramos y decimos… Jooo Anxo lo es…

Toma ya eh! Lo que os tengo yo es amor y lo demás son coñas… Que estar escribiendo esto, a las 23:40, del día anterior a subirlo al blojjjjj… y no estar consultando algo con la almohada… es un hecho insólito en mí. Eso leches, que os quiero y que Santiago no sería lo mismo sin vuestras gilipolleces.

Un beso para todos. Compartirlo como queráis :P:P

PD. Mi cara está así no se porqué. No es el alcohol… Ejem

6 comentarios:

Anónimo dijo...

oooooohhhhhhhh, que potito......
Porque estamos na sala de ordenadores e danos un pouco de corte, que senón botábamos algunha lagrimiña....jeje. Como se nota que nos ves con ollos de nai, que todo son virtudes...
Agora a nosa unión é máis forte, "union in extremis"!, desde que decidimos non presentarnos ao apetecible exame de Pousa (sabia decisión: é o momento de recrearnos diante de lau e vane), o home mantecoso de gran paquete que maneja puñales como micrófonos...
A frustración ("fustración" de toda a vida según Ro)académica non sería o mesmo sen ti.
Bicos amorosos.
P.D. En caso de duda, consulte el ordenador a su espalda...

Anónimo dijo...

...............Qué decir.......
...... sólo que se te ha olvidado
poner que lo máximo que aporté a tu vida fue esa gran teoría de "Nadie como uno sabe donde le pica"!!!.........................
.....Dá igual, por ser tú te lo perdono .....porque contigo los obstáculos de esa gran carrera que es nuestro minipiso se saltan más fácilmente.......................
................ ; ***

Laura dijo...

Joder, tres anos en un folio e que ben resumidiños. Creo recordar que é o mellor "momento os quiero".
Quero aclarar que os "arrancamientos" empregoos porque me parecen moi visuais.
Espero que nos queden moitas pelis por ver xuntas na última fila...
++++++++++++++++++besiños.
P.D. Túa nai non leerá este blog non???

cabelodeanxo dijo...

joooo... eu non me corte como sil e ro e encharcáronseme os ollos das cousas que acabo de ler...
snif snif...
andre... vane... laura... silvia... ro...

moitas gracias por todos eses bos momentos, a pesar de ás veces saírseme os ollos das órbitas oculares...

Unha forte aperta omnipresente e dispersa desde terras portughesas
;)

Anónimo dijo...

Y tengo la suerte de conoceros a todos...!! un abrazo (ya sabéis que cuanto más breve, más intenso el comentario...jjajaja) bicos

Chicapotingues dijo...

Aysssss No os emocioneis tanto jajajaja. Si es que... Siempre es "momento os quiero". Male a ti también. Y suerte que tenemos todos de conocerte a ti e aos teus patukiños jajaja Unn biquiños