miércoles, 30 de mayo de 2007

Y más reflexiones.

El otro día en Vista Alegre 42, una conversación transcendental salía de nuestras bocas. Vane y yo hablábamos de sentimientos, instinto biológico, sexo y comodidad. Hubo polémica.

Como muchas veces dije en estos lares, la que está en el ala oeste del bajo al lado de Julio y yo tenemos formas diferentes de pensar. Pero veamos lo que opinais vosotros, los que pasais por aquí.

Una de las discusiones surgía en relación a una situación que se da a veces en las parejas. Vanesa decía que hoy en día, casí un 80 por ciento de las parejas surgían por comodidad: conoces a un chico, te cae majo, se porta bien contigo y aun por encima, sexualmente hablando, te pone. Y piensas: "boh, venga, total, es fácil. Voy a salir con él". Pero en el fondo no te gusta. Yo le respondía que si el chico o chica cumplía esas características, que tarde o temprano te acabaría gustando. Opinad.

La conversación derivó a que Vanesa piensa que para ella cualquier tipo de relación, por muy buena que fuera, sería un sacrificio para ella, por lo que, de acceder a salir con alguien tendría que tener altos niveles de compensación (aunque ella siempre lo viera como un sacrificio). Yo le respondía que en el momento en el que Funalito o Menganito te gusta, pero de verdad, no sería un sacrificio hacer cosas por él, en absoluto. Opinad.



Poco a poco la cosa se fue "calentando" y empezamos a hablar del momento "cortejo". Ella dice que eso de: "hola, como te llamas... donde estudias...." o eso de "me ignora! el chico de pendiente de coco, de jersey verde me ignora!" o eso de proponer "dormir, solo dormir"... Que son tapaderas para el objetivo final, para cumplir con el instinto que es mantener una relación sexual. Decía: "¿no sería más fácil ir directo al grano? Porque total, si quieres que te echen piropos, pues que te los echen pero sería igual que un tío te los echara y que te tiraras a otro". Hablando mal y pronto. (para qué andar con rodeos).

Yo le respondía que el objetivo final formaba parte de una serie de pasos anteriores ya que en toda especie animal ocurre así. El "palomo" hincha el gaznate, pronuncia un canto extraño y luce sus mejores plumas ante la paloma, los caballitos de mar bailan en el agua entrelazados (como si de Apolo se tratase xD)... Los machos se pavonean y las hembras escogen. ¿No ocurre así en la realidad? Y aunque al final, esté el sexo, el proceso anterior también forma parte del instinto animal. Está claro, aunque seamos seres racionales, nos guiamos por lo más oculto de nuestro ser. Y en definitiva, aunque las dos sabemos que el ser humano es un animal, opinamos con matices. Ella cree que es siempre así y yo creo que por otra parte, el raciocinio está ahí. Al igual que los sentimientos. Por eso, no soy partidaria d esa rara idea que expoñía Vane: hablar con un chico y liarse con otra. Porque se supone que, como el palomo, se lo tiene que currar para que al día siguiente te levantes y digas: qué tío más majo y además te levantes bien por otros motivos (ya me entendeis).

Y aquí entraba otro punto de conflicto: yo digo que las chicas también se lo tiene que currar. Que también ellas deben ser palomos y hablarles a ellos y echarles piropos y demás. Porque sería ahí donde dejariamos atrás nuestros instintos que dictan que el macho debe cortejar a la hembra.






Así que ya sabeis hembras del mundo.....









CORTEJAD







Ahora, os toca opinar a vosotros.

7 comentarios:

Laura dijo...

Me parece estupendo... pero a min dame pau saludar á xente, como para poñerme a cortejar.

Anónimo dijo...

ai que botarle morro ao asunto! senon vas fino! bikos
mario

Marcos Sanluis dijo...

Son muchos frentes abiertos, así que trataré de resumir mi postura:
1.- "te cae majo y sexualmente te pone". ¿Pero no te gusta? ¿Realmente se puede pedir más de alguien que acabas de conocer?
2.- Sobre el sacrificio, estoy de acuerdo contigo.
3.- Las tapaderas. Seré gráfico: ¿qué nos pone más un cuerpo desnudo o un cuerpo medio tapado que insinúa?. Me quedo con lo segundo. Tiene más morbo. Pues lo otro es igual. Cortejar (qué horror de palabra) supone sugerir, incitar, excitar, insinuar, ofrecer sin dar... Eso provoca atracción. Ofrecerle a alguien directamente un polvo como el que vende lotería de navidad no me pone nada.
4.- Que ellas se lo curren. Por una parte, creo que ya lo haceis. A vuestra manera. Y seguramente es más inteligente que ir pidiendo cigarros cuando no has fumado en la vida. Por otra parte, creo que tiene que ver con las personas. Y que cada uno lo hace a su manera, sea hombre o mujer. Todos deberíamos ser un poco más atrevidos en el sentido de dar el paso. Tenemos siempre demasiado miedo al rechazo. Y si no damos el paso, el rechazo ya lo estamos provocando nosotros.

Joer, y eso que iba a ser breve.

Anónimo dijo...

a ver, quen lle fai caso as teorías de vane? deíxádea..., que xa bastante ten a pobriña.... jeje.
non penso que o momento tonteo sexa solo un medio para obter un fin(ou polo menos non exclusivamente). Penso que é un paso necesario, tan importante como o último, e que hai que disfrutar. (Vane, tía, xa te estou vendo mirando o reló mentres te piropean, esperando que che propoñan un polvo, como se fose un trámite do máis pesado.....).
En canto ás diferenciacións de vanesa....teño que decir que non as entendo: pode alguén que che cae majo e te pón non justarche?´
é como cando fala do amor vs. obsesión, capricho...
Para rematar, vanesa está na ala este, non oeste!!jeje
bsos

Anónimo dijo...

No punto1 estou totalemnte de acuerdo co marcos este...Conocer a unha persona unha noite, que che caia ben e ademais che atraia é xa moito! De feito, hasta é complicado cando xa a coñecías de antemán.Jaja
No do sacrificio estou con Andre. Cando alguén che gusta, facer certas cousas non é sacrificio (pero tampouco nos pasemos que ás veces o amor é cego, hai que ter coidadiño)
Punto 3: ir directos ó asunto. Por experiencia personal, cando hai tantísima confianza que o feito de ir directos saltándose tódolos pasos do "cortejo" non lle saca chispa á cousa, si se poden evitar as tonterías. Pero normalmente eso non se dá... Os flirteos (ou como se escriba), as insinuacións, os momentos "rouboche a botella ca que estás xogando solo ó futbol en ruta", os "me ignora"...Todo eso é necesario no 99% dos casos. Ademáis, non creo que sean solo métodos para chegar a un punto cumbre final, senón parte dun proceso. E ás veces, ainda que non se "remate a faena", o simple feito de ter xogado xa che deixa un pouco satisfeita (espiritualmente falando, porque o que se di fisicamente quedas con un calentón de carallo)
No punto 4, creo que é evidente que eu son partidaria de currárnolo un pouco...jajaja. Ou como credes que estou co meu neno?? Roubandolle unha pulsera unha noite de festa!Lau rieuse, pero desto fai xa tres meses...jajajaja.

Perdona pola rallada, a culpa é tua por poñer estes temas e pedr opinion!

Un bico

Anónimo dijo...

Bueno...la verdad es que el temita da para comentar eh!
A ver, eso de que el roce hace el cariño es cierto, pero también es cierto que esa persona te tiene que atraer, sin atracción física no creo q sea posible sacar a delante una relación. Si te fijas es lo último que desaparece, él o ella te pueden dejar de gustar por alguna razón, pero la atracción es constante, algo totalmente animal.
En lo que respecta al "sacrificio" si realmente te planteas que una relación va a suponer un sacrificio te estas negando a ti misma la opción a tenerla. Una relación no supone un sacrificio para nadie si disfrutas de la persona con la que la compartes. Es decir, una relación no te resta nada, un sacrificio sería como el "coste de oportunidad" por tenerla, no vas a renunciar a nada que tu quieras por estar con esa persona (en teoría eso es lo que tendría que suceder, aunque se de sobra que en muchas ocasiones no es asi...)es más, es te aportatar con alguien te da momentos que no puedes conseguir de ningun otro modo. Dicho esto creo dejar claro que para mi, mantener una relación nunca supone un sacrificio si esa persona es la adecuada, también puedo estar influída por el hecho de que la que he tenido tubo sus momentos malos, pero en general, fue estupenda.
En cuanto a lo de cortejar, creo que nosotras ya lo hacemos desde siempre. No solemos ser las que nos acercamos a hablar, ni a piropear, pero sí las que lanzamos miradas felinas y sonrisas irresistibles, las que nos movemos como llevadas por el viento y hacemos que se les caiga la baba :P xDDDDDDD A nuestro modo, sabemos cortejar y se nos da bastante bien xD aún así tampoco veo ningún inconveniente en que fuesemos mas lanzadas, a todos nos alegran los piropos o acaso creeis que a ellos no les gusta tanto como a nosotras recibirlos...tanto, o mas!!! jajaja
Un besote nena, sigue reflexionando, consigues que mis neuronas hagan un poco de ejercicio :P
MuAAAAAAAAAAAAAa

Chicapotingues dijo...

Bueno, qué decir. Que seguiré reflexionando ya que parece ser que la gente está por la labor de instruirme con su sabiduría así que en siguientes actualizaciones habrá cabida para más temas. Muchas gracias por vuestras parrafadas! Son muuyyyy entretenidas y para nada parrafadas :)