
Resulta que ayer hablé por teléfono con la argentina y me dijo que tenía esto muy abandonado... Que apenas escribía y que estaba sin ideas. Y eso no puede ser!!! Porque realmente en mi cabecita siempre hay ideas, desde pequeñita ya. No paro de pensar estupideces o cosas un poco más serias. De rallarme (la argentina eso también lo sabe bien... jeje). Y obviamente, eso no ha cambiado a medida que pasan los años, ni va a cambiar. Ya en el colegio se me daba por inventar poesía. Bueno, fue un poco "carrera frustrada" porque logré que solo dos vieran la luz y quedaran en el recuerdo de ciertas personas. Una de estas poesías (si es que merece ese calificativo) giraba en torno a alguien muy importante en mi vida por aquel entonces. Alguien que ocupaba mi corazón, mi cerebro y mi carpeta xD. Y no, obviamente, no tenía en la carpeta una foto de mi abuela. No. Era Leonardo Di Caprio quien aparecía en ella. En ella y en las 9438793845 Superpop que guardaba como auténticos tesoros. Y en los pósters de la habitación. La poesía transmitía mi más puro ingenio. Mis sentimientos más profundos, para-con él. Era un cúmulo de adjetivos hermosos. De palabras similares a estrellas. O sea, resumidamente: ERA UNA AUTÉNTICA MIERDA. Pero todavía me acuerdo:
Leo, Leo, Leo
Tú eres mi Romeo
Te quiero tanto, te quiero tanto
que lloraría con mi llanto
todas las noches y días
si tú no estás a mi lado.
Coño, ni Lorca, por favor.
Pero como buena defensora de los seres vivos, había una segunda poesía que nada tiene que envidiar a Miguel Hernández:
Los animales se extinguen
pero en mi corazón sobreviven
Focas, leones y osos
desaparecen muy poco a poco.
¿Que cuántos años tenía cuando escribí esta bazofia? Unos... ¿diez? No me acuerdo bien. Lo único que se es que no me acuerdo de lo que traía el libro de Coñecemento do Medio y de esto sí. Eche o que hai.
8 comentarios:
Artistaaaaaaaaaandreaaaaaaaaaa
El jueves viene mario a salir, nos acompañas? Te invito a dormir. por favoooooooooooor!!!!
Espero tu respueta afirmativa y entusiasmada.
Muchos besosos
Al fin algo interesante q leer, jejeje. Pq eso de actualizar con una mono frase...q decadencia, jejeje. A la espera de mas entregas del libro de poesias, o en su defecto si se te acabaron, a la espera de cualquier cosa, jejeje. Besos
Jajajaja, eras buenísima tía, porque no seguiste escribiendo??
Que cosas tiene la vida, que me acabs de dar un toque... jo, Andre, se te echa de menos...
Un bico
jajajjajajajajajajajajajajajajajaja
si si si, ohhhhhh leo como estas!!!!jaja
me encanta! muak toliña
bueno, a outras se lle daba polo género musical e compoñían megahits titulados "chico de alquiler"....xD. E que dicir dos programas tipo "El diario de Patricia" con negligencias de cirugía estética nos que miña irmá aparecía en escena cunha teta máis grande ca outra e con barra de labios ata o nariz...!
Todos fomos nenos... e que felices éramos!
un biko.
Sí señor....eso es romanticismo becqueriano y lo demás son tonterías
Mil bikiñosss
jaja, o jueves pasado cando o contabas parecía menos ridículo... jeje. Todas compuxemos algo así algunha vez, aínda que unhas con máis fortuna que outras...ejem
pena que deixaras reposar tanto tempo ese talento, e que solo aflore cando estás borracha...
Actualiza xa coño!!!!!!!!!
Que me aburro.
Besos puta.
Publicar un comentario