Eu

A miña codia está queimada e as miñas follas convertíronse en cinzas pousadas arredor do meu madeiro. Non podo respirar e só vexo lume alí onde miro. Os paxaros que cantaban ledos pola primavera nas miñas pólas, agora non son máis que plumas e ósos e de súpeto son orfo de pai e nai.

Á ribeira deste río gris xa non hai vida.

E eu, un carballo máis das Fragas do Eume, morro para sempre.